مردم کشورم را دوست دارم.

1-     من ایرانی­ ام البته این امر ربطی به مکتب ایرانی و امثال آن ندارد ولی واقعا ایران را دوست دارم. ایرانیان به واسطه برخورداری از بنیان­های دینی، اجتماعی و فکری خاص خود، همواره در مقابل ظلم ایستاده­اند و ناحقی و باطل را بر نتابیده­اند.

2-     به یاد نمی­آورم که تاکنون در راهپیمایی 22 بهمن شرکت نکرده باشم ولی هر سال که می­روم تعجبم از ملتی که اینگونه عاشق دین و کشور و رهبرشان هستند بیشتر و بیشتر می­شود. اقرار می­کنم که هنوز مردم کشورم را نشناخته­ام ولی واقعا دوستشان دارم.

3-     بارها برای من جای سوال بوده است که مردمی که این قدر مشکلات دارند و همواره از وضعیت زندگی خود – چه به حق و چه به ناحق- ناراضی­اند، چرا در هنگامه نبرد و تهدیدات دشمن و زمانی که احساس می­کنند که هویت دینی و ملی­شان زیر سوال می­رود مردانه پای به میدان می­نهند و اینگونه قد علم می­کنند؟! عجیب مردمانی هستند مردم کشورم.

4-     تا چند سال پیش که آنانی که از دین و ایمان و حقیقت بویی نبرده­اند به تحقیر ساندیس­های راهپیمایی­های ایرانیان می­پرداختند آرزو می کردم که ای کاش از این پس در راهپیمایی­ها چیزی ندهند و بهانه در دست این پلیدمردمان ننهند ولی الان معتقدم که ساندیس که هیچ، کل دنیا را هم به مردم کشورم بدهند باز هم به اندازه یک گام از آن راهپیمایی­شان نمی­شود! عزیز مردمانی هستند مردم کشورم.

5-     وقتی پیرمردان و پیرزنانی که عصا به دست و لنگان لنگان در راهپیمایی­ها حاضر می­شوند! وقتی کودکان داخل قنداقه که مادرشان- حتی از نظر حجاب و ظاهر هم چندان مقبول نیست- بر روی کالسکه­شان می­نویسد "من هم یک دانشمند هسته ای هستم"، و هزاران صحنه زیبا و به یادماندنی خلق می­شود! آیا نباید گرد پای این مردمان را توتیای چشم کرد؟! آری غریب مردمانی هستند مردم کشورم.

6-     آری! رهبر و مقتدا راست گفت که "... خواهید دید!" ولی ای کاش اندکی حقیقت­بین بودند.